Dit huisje staat in Engeland, op de grens met Wales. Het terrein eromheen is net een hoofdstuk uit een Engels toverboek: met wilgenhutten, verborgen bruggen en feeërieke huisjes. Op het dak van het huisje staat een tekst die me ontroerde:
We should teach our children to smell the earth
To taste the rain
To touch the wind
To see things grow
To hear the sun rise and night fall
To care
John Gleal
Overuren
Toen ik deze tekst zag wilde ik er in een blog over schrijven. Mijn hoofd maakte overuren om te bedenken welke leuke activiteit hierbij zou passen. Verschillende soorten aarde om te ruiken? Een geavanceerde manier om regenwater te zuiveren en op te drinken? Moesten we naar een windmolen? Er kwam niets in me op dat ”goed genoeg’ was.
En ineens realiseerde ik me: natuurlijk komt er niets. Want hoe leuk en bijzonder is het om gewoon alleen te doen wat hier staat. Dat mijn hoofd altijd “aan” staat, dat heb ik, maar dat hebben mijn kinderen niet. Zij ontdekken alles door te voelen, proeven, ruiken, horen, zien. Waar ik misschien zucht van regen, modder en tegenwind is het voor hen een kans om het allemaal weer eens bewust te ervaren. En voor mij eigenlijk ook.
Like the very first time
Dus gewoon doen deze simpele dingen met je kind! In de hectiek van alle dag komt het misschien niet helemaal uit, maar het is hartstikke leuk om er een half uurtje voor in te ruimen na school of in het weekend. Je kunt een heuvel oplopen, je vinger natmaken en samen voelen waar de wind vandaag komt. Je kunt in het park je ogen dichtdoen, aarde pakken en namen verzinnen waar het naar ruikt. En een paar keer samen de regen inrennen en je tong uitsteken is een mooie herinnering voor iedereen.
De lente is overigens de uitgelezen tijd om dingen te zien groeien: drie dagen achter elkaar naar dezelfde bloem of struik kijken waar je elke dag langsloopt is genoeg. En doe zelf ook vooral mee. Alsof het je allereerste keer is!!
De wind aanraken op het strand