“Au” het voelt alsof Zaadje flink door elkaar wordt geschud. En dat is ook zo, ze bonst van links naar rechts. Verschrikt kijkt ze omhoog. Er is niks te zien, het is nog steeds pikdonker. Ze wacht gespannen, maar er gebeurt niks. Haar ogen vallen dicht en ze valt in een diepe slaap.
Als ze opnieuw wakker wordt voelt haar Kurk-jas klef aan en ze heeft het ook een beetje koud. Als ze omhoog kijkt ziet ze een grote scheur in het dak. De zaadbol waar ze inzit heeft een flinke barst die in 4 weken steeds groter is geworden. Het water van de sloot druppelt steeds sneller naar binnen. Al haar broers en zusjes zijn wakker. We gaan op reis! Opgewonden kijken ze elkaar aan: Het is tijd! Ze buitelen over elkaar heen om bij de groter wordende opening te komen en een voor een drijven ze naar buiten.
Zaadje wordt opgetild door het water en drijft haar huis, de veilige zaadbol, uit. Ze zweeft door een zaal met allemaal slapende en snurkende kikkers. Eentje heeft een hele dikke teen. Het ziet er eigenlijk wel grappig uit.
Ineens lijkt het alsof ze in een lift omhoog zit en ..‘plop!’. Zaadje drijft op het water. Boven haar heeft iemand duizenden lampjes opgehangen. Om haar heen hoort ze haar broertjes en zusjes opgetogen babbelen, maar zaadje is stil van verwondering. De stroom van het water neemt haar mee op reis.
In het opkomende ochtendlicht worden lange verwelkte stelen zichtbaar. Indrukwekkende Fleur-de-Lys voorouders knikken haar toe. Het ziet er allemaal zo anders uit dan in haar groene augurkvormige huis. Daar waren geen bomen gevuld met lichtjes en glinsterende bollen.
Maar dan schrikt Zaadje. Een grote, donkere schaduw valt over haar heen. Het buigt zijn glanzende hoofd en kwaakt een beetje boos naar haar. Verschrikt wijkt ze uit en botst tegen een bosje drijvend hout. Door de zwemslag van de grote dikke eend belandt ze midden in de drukte van de sloot. Er vaart van alles voorbij. Grote boten van oude herfstbladeren van de esdoorn, veren van vogels die allang vertrokken zijn en een vergeten plastic fles. Er komt een enorme groep reizigers elzenzaadjes luid juichend voorbij. Ze overstemmen zelfs het lawaai van de snaterende meerkoeten.
Zaadje kijkt haar ogen uit en merkt dat haar kurk-jas steeds dunner wordt. Zo licht als ze was, zo zwaar wordt ze nu. Het einde van haar reis is bijna daar. Even zucht ze diep van al het moois dat ze heeft gezien en zakt dan langzaam naar beneden. Op de bodem van de sloot zoekt ze haar plekje in de modder. Later als ze groot is zal ze zomerse concerten opfleuren met haar stralende chique gele bloemen. Zaadje kijkt nog even omhoog. Eerst gaat ze slapen. Slapen en groeien.