In haar boek ‘Keep Moving’ schrijft dichteres Maggie Smith over een zonsopgang die zo indrukwekkend is dat ze haar twee kinderen vraagt om te laten vallen waar ze mee bezig zijn en mee te komen naar het badkamerraam om er getuige van te zijn.
Een ‘beauty emergency’, noemt ze het: een moment van plotselinge, vluchtige magie, of zoals Smith het uitdrukt: “een van die dingen waar je nu naar moet kijken, voordat het weg is.”
Mijn beauty emergency van deze week was een gloedvolle, oranje roze ochtend wolk die zo volmaakt was dat hij letterlijk mij de adem benam. En een luidkeels badderende merel op het garagedak van de buurvrouw die zoveel vrolijkheid uitstraalde dat ik er spontaan van in de lach schoot.
Ik realiseerde me dat er nog zoveel meer ‘beauty emergencies’ zijn. De kleine versprekingen van mijn dochter die ze binnenkort zonder waarschuwing niet langer zal zeggen. De ongewoon warme januari dag die ik maar al te vaak doorbracht in een raamloze vergaderruimte.
Wat zou het leven rijker zijn als we deze dingen zouden behandelen als de noodsituaties die ze zijn. Het woord noodsituatie komt uit het Latijnse emergere – “opstaan, aan het licht brengen.” Wat zou er nog meer kunnen ontstaan door deze momenten urgentie te geven?